کد مطلب:36754 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:70

امیرالمومنین (ع) در دنباله ی نامه می فرماید كه:

و اعلم یا بنی انك انما خلقت للاخره لا للدنیا و للفناء لا للبقاء و للموت لا للحیاه و انك فی منزل قلعه و دار بلغه و طریق الی الاخره:

بدان كه تو را برای آخرت آفریده اند، نه برای دنیا، برای فنا آفریده اند، نه

[صفحه 286]

برای بقا، برای مرگ، نه برای حیات. تو در جایی زندگی می كنی كه باید از آنجا بكنی و بگذری. تو در سرای موقتی. تو در راه آخرتی. در اینجا منزل نكرده ای

امیرالمومنین (ع) این بخش را به دنبال توصیه های شان در باب دعا آورده اند. و گویی به فرزندشان می آموزند كه بلی خداوند به آدمیان اجازه ی دعا و وعده ی اجابت آن را داده است. اما آن كس كه این وسیله ی شریف را ضایع می كند و آنچنان كه درخور است، از آن بهره نمی جوید، بداند كه خودش مقصر است. در میان كثیری از دعاهای ما، فقط اندكی مستجاب می شوند، پس چرا این اندك را برای مقاصد و تمنیات فانی و این دنیایی مصروف كنیم؟ انسان عاقبت بین آن است كه زندگی اخروی را پیش چشم داشته باشد و به امور ماندنی بیشتر بیندیشد تا امور رفتنی. به همین دلیل است كه آدمی باید راه دعا كردن را هم از پارسایان بیاموزد.

صفحه 286.